Nedenini bilmediğim bir duygu var üzerimde son zamanlarda. Gün bitip odamda yalnız kaldığımda yüzüm düşüyor, düşünüyorum çok fazla. Durgunlaşıyorum. Hüzünlü şarkılar dinliyorum, hareketli şarkılar dinlemeyi sevmeme rağmen. Gün içinde fark edemiyorum ne hissettiğimi. Kafamı kaşıyacak vaktim yok derler ya bırak kafa kaşımayı, kaşındığını bile hissedemiyorum ki ben ..

Düşünüyorum, hala da düşünüyorum. Dünyayı en çokta. Neler oluyor şimdi başka başka yerlerde? Ruhunu teslim etmek üzere olanı var mıdır? Peki gözlerini dünyaya yeni açan minik bedenler? Kimler mutluluk sarhoşu? Kimler açta açıkta?

Düşünüyorum, hala da düşünüyorum. Düşüncelerimle başa çıkamadığım zamanlar oluyor. Gözlerimi kapattığımda acı manzaralar görüyorum. Değiştirmek isterdim, üzerinde yaşadığımız yerin adaletsizliklerini yok etmek isterdim. Aklımın yettiğince düşünüyorum yaşama amacımızı, yaşadıklarımızı. Nerden geldiğimizi biliyorum da en çok nereye gittiğimizi merak ediyorum. Bunları düşünürken bedenim durgun ama içimde fırtınalar kopuyor adeta. Harekete mi geçmek lazım acaba? Adalet için savaşmalı mı? Silahla bombayla değilde akılla, mantıkla yenebilir miyiz? Bir kere de kötülük değilde insanlık kazanabilir mi bu savaşı? Hayal ya bendeki de günümüz insanlarından mantık savaşı bekliyorum. Onlar şiddete taparken..

İçimdeki fırtınayı dindirebilmek için sesini açıyorum müziğin biraz, biraz daha. Gece karanlık, gece uykulu, gece yorgun. Bende yorgunum. Aklımın bir tarafı ”düşünmeyi kes artık!” derken diğer tarafı sürekli başka meselelerle meşgul. Yolda yürürken, yemek yerken hatta kafamı yastığa koyduğumda bile. Bilemiyorum bu durum geçici mi?

Tek bildiğim; hüzün, son zamanlarda giymeyi en çok sevdiğim elbisem gibi…

Makale Yazarı: Gizem Çağlan