Facebook’u açtım, yakışıklı bir çocuğa sırf konuşmak için “tanışıyor muyduk biz?” yazdım, sonra bir başka çocuğun fotoğraflarını beğendim. Bir diğer yakışıklının da durumlarını. 2-3 dakikaya yazdılar bana “selaam” diye, sanki hepsiyle her gün konuşuyormuşum gibi, sanki yakınlarımmış gibi, sanki senin kadar yavşakmışım gibi “canımm” yazdım. Nasıl olduğumu sordular ilk, sonra sevgilimin olup olmadığını merak ettiler. “Yok” dedim, sonra da yavşak yavşak gülücükler yolladım, hihihi yazdım. Yetmedi birine telefon numaramı verdim, haftaya buluşacağız. Sizin evin oralarda. Sonra aklıma gelen isimleri yazdım ve ne kadar yakışıklı, taş varsa arkadaşlık isteği gönderdim. Kabul ettiklerinde de “ben eklemedim ki yae, yanlışlık oldu sanırım” diyerek muhabbete başladım, biri yazıyor, yazımı bitirmeyi bekliyorum cevap vermek için.
Twitter’a girdim, takip ettim kim var kim yok. Adamın yazdığı tek şey “sıkıldım” olmasına rağmen, sırf yakışıklı diye mention attım. Sarkıntılık yaptım.
Düştüm de düştüm. Kendimi tanıyamadım, ama seni tanıdım. Diyordun ya tanımıyorsun diye, bak tanıdım, yemin ediyorum ruh halini anladım. Sen ilgiye muhtaç bir köpekten başka hiçbir şey değilsin.