Çok sevebilirdik birbirimizi. Herkes bize ”Çok tatlısınız, Allah ayırmasın” diyebilirlerdi. Bize nazar değecek diye korkabilirdik. Ben, çok kıskanabilirdim seni, haddinden fazla. Ama sevdiğimden yapardım bunları, sen bilirdin. Ve çok hoşuna gidebilirdi. Kavga çıkardı aramızda, işte olur olmaz tripler atardım ben. Ama sonra senin sözlerine dayanamaz, barışabilirdik. Delilikler yapabilirdik mesela. Ben sana ellerimle kek yapardım. Gezerdik beraber. Pamuk şekeri bile yiyebilirdik. Diyorum ya; çocukluklar yapabilirdik hep. Sonra ikimizin olduğu bir dünya yaratabilirdim sana. Sarılırdık. Bir daha ayrılmak istemeyecek kadar, sıkı sıkı. Sinemaya gidebilirdik. Korku filmine girsek, korkmazdım aslında ama sana sarılmak için bahaneler üretebilirdim kendimce. Romantik bir film olsa; ağlardım. Sen de ağlamama kıyamaz, elimi tutabilirdin. Hiç beklemediğim bir zaman öpebilirdin. Utanırdım. Ama benim olduğunu hissetmek, çok başka bi duygu olurdu sanırım sevdiğim. Bunların hepsini başkasıyla da yaşayabilirim. Ama ben istiyorum ki; sen ol. Özel ol, benim ol. İşte bu yüzden geçen her saniye geri gelmeni bekliyorum, hasretle. Artık gel tamam mı? Ben burdayım.